هویت ملی به معنای احساس تعلق و وفاداری به عناصر و نمادهای مشترک یک ملت در میان مرزهای تعریف شده سیاسی آن است. هویت ملی از عناصر و مؤلفه های مختلفی تشکیل شده و دارای ابعاد مختلف تاریخی،فرهنگی، اجتماعی،جغرافیایی و سیاسی است. سرزمین، تاریخ، دین و آئین،زبان و ادبیات،نمادها و اساطیر، آداب و مناسک، ارزش ها و اعتقادات و دولت مهمترین عناصر و مؤلفه های هویت ملی مردم یک کشور محسوب می شوند. در این میان، بعد فرهنگی تاریخی هویت ملی که شامل مولفه ههای سرزمین تاریخی،اساطیر، نمادها، وقایع تاریخی، زبان باستانی و میراث فرهنگی می شود،از اهمیت بیشتری برخوردار است. انتقال این مؤلفه های عمدتاً تاریخی، زبان باستانی و میراث فرهنگی می شود،از اهمیت بیشتری برخوردار است. انتقال این مولفه های عمدتاً تاریخی به نسل های بعدی به منظور تقویت و بازتولید هویت ملی بسیار ضروری است و آثار ادبی،اجتماعی،فرهنگی و تاریخی اندیشمندان در این زمینه یک منبع اساسی به شمار می رود. د ر میان آثار فاخر ایرانی، شاهنامه فردوسی از منظر وجود مولفه های تاریخی فرهنگی هویت ایرانی یک استثنا است. در این مقاله، تلاش شده با رویکردی توصیفی تحلیلی، نقش فردوسی و اثر ارزشمند او شاهنامه در تقویت و بازتولید هویت ایرانی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد.
)
