TY - JOUR ID - 137831 TI - تشیع در خراسان بزرگ JO - پژوهشنامه خراسان بزرگ JA - JGK LA - fa SN - 2251-6131 AU - فرجی راد, عبدالرضا AU - ساعی, زهرا AD - Y1 - 2011 PY - 2011 VL - 2 IS - 4 SP - EP - DO - N2 - «خراسان»، سرزمین کهن و مهد تمدنهایی است که هر یک از آنها افتخاری برای تاریخ بشر محسوب می شود. این سرزمین از هنگامی که تاریخ به یاد دارد تا عصر حاضر،‌فراز و نشیب های بسیار به خود دیده؛ اما به گونه ای شگفت در برابر رویدادهای سهمگین بر پای ایستاده و بالیده است. در اعصار گذشه،‌آبادیهای کوچک و بزرگ این سرزمین بستر زایش و رویش اسطوره ها بوده اندو آثار برجای مانده در جای جای این سرزمین پهناور از تاریخ و فرهنگ مردم و سرزمینی سخن می گوید که سهمی عظیمی در تمدن جهانی داشته اند.از نظر جغرافیایی، خراسان در منطقه واقع بود که ایران و کشورهای مدیترانه ای شرقی را با هند از یک سو و ماوراء‌النهر، ترکستان و چین را از دیگر سو،‌ارتباط می داد و بنابراین، هم معبر تجارت بود و هم گذرگاه لشکرکشیها و تهاجمات. بدین دلایل نقشه ی مردم شناسی این سرزمین پیچیده شده  و این منطقه ملل و اقوام مختلف را با زبان، مذهب و رسم و رواج جداگانه در کنار یکدیگر جای داده است.گرچه به یقین نمی توان محدوده ی مرزهای خراسان آن روزگار را مشخص کرد،‌اما شاید با معیار قرار دادن نظریه ای که از سوی نویسندگان و مورخانی چون اصطخرانی،‌ابن حوقل و مقدسی،‌مرزهای شمالی خراسان را به ماوراء النهر محدود نموده اند و سرزمینهای جنوب منطقه ی جیحون را خراسان نامیده اند،‌شاید بتوان محدوده ی تقریبی خراسان بزرگ را معین نمود.طبق معیار انتخاب شده ی محدوده ی خراسان بزرگ می بایست شامل: بدخشان، سمنگان، بلخ، جوزجان، غور،‌بامیان،‌و هرات در افغانستان کنونی و استانهای سه گانه ی خراسان در ایران تا ابتدای استان سمنان و از شمال غرب تا نواحی گرگان و ابتدای مازندران و در ترکمنستان شامل نواحی جنوبی آن مخصوصاً شهر مرو بود. UR - https://jgk.imamreza.ac.ir/article_137831.html L1 - https://jgk.imamreza.ac.ir/article_137831_27ab42de9771567a7379732337dce4ac.pdf ER -