کوه خواجه سیستان به عنوان تنها برجستگی دشت سیستان همواره از تقدس و جایگاه ویژهای در ادیان مختلف از جمله زرتشتی، مسیحی و اسلام و هم چنین در فرهنگ بومی مردم منطقه برخوردار بوده است. این ویژگیها باعث گردیده که بر خلاف دسترسی دشوار به آن به دلیل وجود دریاچه هامون در پیرامون آن، همواره در ادوار مختلف زمانی مورد سکونت گروهها و جماعات انسانی قرار گیرد یا از آن به عنوان یک مکان مقدس برای تدفین و زیارتگاه استفاده شود. اهمیت این محل با توجه به آنچه ذکر گردید، نیاز به بررسی و تحقیق در این زمینه را کاملاً ضروری میسازد. خصوصاً که هیچ گونه پژوهشی تاکنون بر روی قبور و آرامگاههای این محل صورت نگرفته و از سوی دیگر کوه خواجه فقط از نظر کاخ و آتشکدهی آن که متعلق به دورهی پیش از اسلام میباشد، در باستانشناسی ایران شناخته شده است. از این رو طی بررسی میدانی و پیمایشی که در این محل صورت گرفت، تعداد کثیری قبر و آرامگاه در سطح و دامنههای آن شناسایی گردید که همه متعلق به دورهی اسلامی میباشند. آرامگاههای کوه خواجه به دو دستهی تخریبی و سالم تقسیم میشوند. مقابر موجود بر روی کوه نیز از لحاظ ساختاری و مصالح به سه دسته تقسیم میگردند که عبارتند از: پشتههای سنگی نامنظم، گورهای سنگ چین منظم و گورهای خشتی. شواهد باستانشناسی حاکی از آن است که در دورهی اسلامی میانه و متاخر، مسلمانان از این کوه و دامنههای آن با اهداف مختلف استفاده کردهاند.