دانشجور دکتری تاریخ ایران اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده
دو کشور ایران و افغانستان بعد از پایان جنگ جهانی دوم، به ترتیب، به بلوکهای غرب و شرق گرایش پیدا کردند، اما افغانستان با آغاز دهۀ 1340ش/ 1960م، به دلایل دوری از دریا، به صرفه نبودن روابط اقتصادی با شوروی و دوری راهها، شرایطِ نامطلوب اقتصادی، به ویژه بعد از جنگ جهانی و اختلاف با کشور پاکستان، به برقراری روابط اقتصادی با ایران گرایش پیدا کرد و هیئتهایی را به این منظور راهی ایران کرد. افغانستان از خرداد 1327ش/ ژوئن 1948م واردات نفت و فرآوردههای آن را از ایران آغاز کرد، اما از سال 1335ش/ 1956م با شروع پلانهای اقتصادی، نیاز بیشتری به این محصول پیدا کرد و هر چند موافقتنامههایی در این زمینه، بین دو کشور منعقد شد، اما ارزش بالای این محصول در افغانستان، باعث گسترش قاچاق آن، در شهرهای شرقی و شمال شرقی استان خراسان شد. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی، و با تکیه بر اسناد مرکز اسناد و تاریخ دیپلماسی وزارت خارجه و سازمان اسناد ملی، سعی در روشن کردن این مسأله دارد که چگونه بهبود روابط اقتصادی بین دو کشور، منجر به انعقاد موافقتنامههای نفتی و بازرگانی با تأکید بر صادرات نفت و فرآوردهای آن و گسترش قاچاق این محصول در شرق ایران، به ویژه در استان خراسان شد.
ادوای, مظهر. (1395). صادرات و قاچاق نفت و فرآوردههای نفتی ایران به افغانستان در دورۀ پهلوی دوم (1320 - 1357ش). پژوهشنامه خراسان بزرگ, 7(22), 84-73.
MLA
مظهر ادوای. "صادرات و قاچاق نفت و فرآوردههای نفتی ایران به افغانستان در دورۀ پهلوی دوم (1320 - 1357ش)". پژوهشنامه خراسان بزرگ, 7, 22, 1395, 84-73.
HARVARD
ادوای, مظهر. (1395). 'صادرات و قاچاق نفت و فرآوردههای نفتی ایران به افغانستان در دورۀ پهلوی دوم (1320 - 1357ش)', پژوهشنامه خراسان بزرگ, 7(22), pp. 84-73.
VANCOUVER
ادوای, مظهر. صادرات و قاچاق نفت و فرآوردههای نفتی ایران به افغانستان در دورۀ پهلوی دوم (1320 - 1357ش). پژوهشنامه خراسان بزرگ, 1395; 7(22): 84-73.